Mijn grootste nachtmerrie kwam uit.. 'Dit kan niet waar zijn!' was de eerste gedachte die door mijn hoofd heen ging. Maar al snel veranderde die gedachte naar totale paniek. De adrenaline stroomde door heel mijn lichaam, mijn handen begonnen te trillen en mijn hart klopte nog net niet uit mijn borstkas.
Vaak heb ik voor dat een shoot start ‘gezonde’ spanning maar dit was totaal iets anders! Dit was… ik heb er gewoon geen woorden voor.
Aangekomen op de plaats van bestemming kwam ik er bij het openslaan van mijn cameratas achter dat ik mijn batterijen én oplader, die ik netjes had klaargelegd, die ochtend thuis was vergeten. De batterij die nog in mijn camera zat al rood aan het knipperen was en mijn shoot over één mini klein kwartiertje van start zou gaan! HELP!!
Nog van niets wetend, Twee uur vanaf thuis naar Amsterdam in de trein nog niets wetend gezeten, eindelijk na een weekend ziek zijn en twee lange werkdagen een beetje kunnen uitrusten en nu dit.. Totaal onbekend in Amsterdam moest ik een oplossing voor dit drama gaan bedenken en natuurlijk nam niemand de telefoon op!
Tas op mijn rug en op naar dat ene camerawinkeltje die ik toevallig had gezien op de heenweg! Gelukkig maar twee straten verder… Daar ging ik dan, als een kip zonder kop rende ik door de Amsterdamse straten.
Nog 13 minuten…
Bij binnenkomst stond er een dame voor me in de rij maar te twijfelen en te twijfelen.. over welk filmrolletje ze moest uitkiezen om vervolgens zonder filmrolletje de deur uit te lopen! (snappen jullie mijn irritatie?)
Nog 10 minuten…
‘Hebben jullie hier een 5D accu liggen?' 'Een volle?' 'Ik heb over 10 minuten een shoot en heb geen batterij!!!', 'Kunnen jullie helpen?’ Ik gok dat er zoiets uit mijn mond rolde en de meneer achter de balie voelde meteen mijn paniek. Maar ‘uuh.. nee’ was zijn antwoord..
OK OK schakelen… Dan doe maar een nieuwe accu en een oplader! En zo rende ik €100 lichter de camera winkel weer uit.
Nog 6 minuten…
Terug op lokatie heb ik zo snel mogelijk de nieuwe batterij aan de accu gehangen. (Ik hoopte zo erg dat de nieuwe accu vol zou zijn! Maar helaas..) De zaal zat al helemaal vol voor de presentatie.
Nog 1 minuut... Ok, ademhalen! Met een al rood knipperend lampje zo efficiënt mogelijk foto’s proberen te maken.. en daar begon de presentatie.
Shot uitkiezen - wachten op het juiste moment - camera aan - KLIK - camera uit!
Dit was mijn nieuwe manier van fotograferen geworden.. en tot mijn verbazing (nu achteraf) deed ik dat verbazingwekkend goed. Toen mijn accu het helemaal opgegeven had wisselde ik snel de accu’s. Maar ook de nieuwe accu was nog lang niet genoeg opgeladen en met weer een mini klein streepje batterij ging ik verder. Zo fotografeerde ik de gehele shoot.. twee uur lang. Maar ik had foto’s! En ik heb dit belangrijke eenmalige moment kunnen vastleggen.. Hoe? Pff.. wat een nachtmerrie was dit.
Ik heb mezelf nog nooit zo uitgedaagd maar achteraf behoorlijk blij dat het toch op de een of andere manier gelukt was!
Eind goed, al goed.. zullen we dan maar zeggen..
Blij dat ik in een stressvolle situatie toch oplossingsgericht kan nadenken en meteen actie kan ondernemen. In een hoekje gaan zitten huilen was voor mij geen optie! Maar mijn batterijen ga ik denk ik niet snel meer vergeten! ;-)
X Danu