Mijn grootste nachtmerrie kwam uit... 'Dit kan niet waar zijn!' was de eerste gedachte die door mijn hoofd ging. Maar al snel veranderde die gedachte in totale paniek. De adrenaline stroomde door mijn hele lichaam, mijn handen begonnen te trillen en mijn hart klopte nog net niet uit mijn borstkas.
Vaak heb ik voor een shoot begint 'gezonde' spanning, maar dit was totaal anders! Dit was... ik heb er gewoon geen woorden voor.
Aangekomen op de plaats van bestemming kwam ik er bij het openslaan van mijn cameratas achter dat ik mijn batterijen én oplader, die ik netjes had klaargelegd, die ochtend thuis was vergeten. De batterij die nog in mijn camera zat, begon al rood te knipperen en mijn shoot zou over een miniem kwartiertje van start gaan! HELP!!
Nietsvermoedend, twee uur onderweg van thuis naar Amsterdam in de trein, na een weekend ziek zijn en twee lange werkdagen waarin ik eindelijk een beetje kon uitrusten, en nu dit... Totaal onbekend in Amsterdam moest ik een oplossing voor dit drama zien te vinden, maar natuurlijk nam niemand de telefoon op!
Tas op mijn rug en op naar dat ene camerawinkeltje dat ik toevallig had gezien op de heenweg! Gelukkig maar twee straten verder... Daar ging ik dan, als een kip zonder kop rende ik door de Amsterdamse straten.
Nog 13 minuten…
Bij binnenkomst stond er een dame voor me in de rij die maar bleef twijfelen over welk filmrolletje ze moest kiezen, om vervolgens zonder filmrolletje de deur uit te lopen! (Snappen jullie mijn irritatie?)
Nog 10 minuten…
'Hebben jullie hier een 5D accu liggen?' 'Een volle?' 'Ik heb over 10 minuten een shoot en geen batterij!!!' 'Kunnen jullie helpen?' Ik denk dat zoiets uit mijn mond rolde en de man achter de balie voelde meteen mijn paniek. Maar 'uhh... nee' was zijn antwoord...
Oké, oké, schakelen... Dan maar een nieuwe accu en een oplader! En zo rende ik €100 lichter de camerawinkel weer uit.
Nog 6 minuten…
Terug op locatie heb ik zo snel mogelijk de nieuwe batterij in de camera geplaatst. (Ik hoopte zo erg dat de nieuwe accu vol zou zijn! Maar helaas...) De zaal zat al helemaal vol voor de presentatie.
Nog 1 minuut...
Oké, ademhalen! Met een al rood knipperend lampje probeerde ik zo efficiënt mogelijk foto’s te maken... en daar begon de presentatie.
Shot kiezen - wachten op het juiste moment - camera aan - KLIK - camera uit!
Dit was mijn nieuwe manier van fotograferen geworden... en tot mijn verbazing (nu achteraf) deed ik dat verbazingwekkend goed. Toen mijn accu het helemaal opgaf, wisselde ik snel van accu. Maar ook de nieuwe accu was nog lang niet genoeg opgeladen en met weer een miniem streepje batterij ging ik verder. Zo fotografeerde ik de hele shoot... twee uur lang. Maar ik had foto’s! En ik heb dit belangrijke eenmalige moment kunnen vastleggen... Hoe? Pff... wat een nachtmerrie was dit. Ik heb mezelf nog nooit zo uitgedaagd, maar achteraf ben ik behoorlijk blij dat het toch op de een of andere manier gelukt is!
Eind goed, al goed... zullen we dan maar zeggen...
Blij dat ik in een stressvolle situatie toch oplossingsgericht kon denken en meteen actie kon ondernemen. In een hoekje gaan zitten huilen was voor mij geen optie! Maar mijn batterijen zal ik denk ik niet snel meer vergeten!